Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o studiach, ale baliście się zapytać

Kiedy pierwszy raz szłam na studia, zostałam nakarmiona wieloma informacjami na temat wyższej edukacji i studenckiego życia. Ciągle odbija mi się lekko na myśl o niektórych z nich. Dlatego postanowiłam przygotować dla pełnych zapału i entuzjazmu pierwszaczków małe kompendium wiedzy: co jest prawdą, co fikcją, a co Polską.

Jakiś czas temu zapytałam Was na naszym fanpage’u, czy macie jakieś sugestie co do tego artykułu, a może chcecie się podzielić jakąś anegdotą… Spośród komentarzy wybrałam kilka, które pomogły mi rozwinąć motyw przewodni tego tekstu, czyli mity, którymi karmi się świeżaków.

Jakiś czas temu była już o tym dyskusja na profilu Radykalnego Uniwersytetu – spór szedł o Campus Akademicki i inne imprezy integracyjne, które – co tu dużo kryć – są zapewne świętami dionizyjskimi i jako takie są reklamowane. O ile jednak ktoś nie mieszka w akademiku (tam w ogóle życie wygląda bardzo osobliwie), to nie spotka się z codziennymi czy nawet cotygodniowymi imprezami do białego rana. Po jakimś czasie większości ludzi jednak włącza się instynkt samozachowawczy i wiedzą, kiedy trzeba sobie odpuścić.

Po pierwszej domówce w swoim mieszkaniu uczysz się, że domówek się nie robi. Na domówki się tylko chodzi.

To taka słodka bajka dla naiwnych. USOS, jak każdy system elektroniczny, jest głupi i nie da się go prosić o coś tak, jak można błagać wykładowcę. Jednocześnie, jak to zauważyła jedna z czytelniczek, Quod in USOS non est, in mundo non est. Nie ma czegoś w USOSie? Pędź do Pełnomocnika Dziekana ds. USOSa i niech Ci wiatr w plecy wieje.

Każdy dziekanat ma swoją specyfikę i nie twierdzę, że w każdym urzędują niewiasty nadobne i słodkie. Jednak, wbrew obiegowej opinii, „panie z dziekanatu” nie pożerają na śniadanie szczeniaczków; wystarczy nie głaskać ich pod włos.

Nie daj się zwieść temu, że na początku wspólnych zajęć proszą o postawienie kartek z imionami. Nie będą ich pamiętać. Najpóźniej tydzień po ostatnich zajęciach zapomną, że w ogóle istniejesz. Nawet najmilsi i najbardziej zdrobniający imiona „wujkowie” i „ciocie” (każda grupa zawsze ma jednego takiego wykładowcę) po wakacjach poślą Ci tzw. blank stare (oczy puste, bez wyrazu, jak czarne guziczki u maskotek), gdy powiesz im dzień dobry na korytarzu. Jeśli wykładowca pamięta Cię po wakacjach, to jesteś albo bardzo zdolny/a, albo jego/jej dziecko/druga połowa/rodzic dzieli z Tobą imię. Częściej wypada to drugie.

Krewni przy każdej okazji pytali, co planujesz zrobić z życiem? Na studiach to się nie kończy. I zawsze znajdzie się Ta Ciotka, której ulubiona bratanica sąsiada syna ciotki znajomego stryja studiowała to, co Ty na Wyższej Szkole w Wyrwidupiu, miała same piąteczki, a teraz wykłada na uczelni (kafelki).

Ewentualnie pada sakramentalne pytanie „A czym ty się tak w ogóle zajmujesz?”, bo wujek Zbyszek oczekuje, że między śledzikiem a pierogiem albo żurkiem a jajkiem, wyłożysz mu zarys swojej najbliższej pracy dyplomowej. Nie męcz się. I tak powie „a kto by sobie tym wszystkim głowę zawracał!”.

Comments